آموزنده(وسعت اندیشه)

وسعت اندیشه ...

دلبسته ی کفشهایم بودم. کفش هایی که یادگار

سال های نو جوانی ام بودند

دلم نمی آمد دورشان بیندازم .هنوز همان ها را می

پوشیدم اما کفش ها تنگ بودند و پایم را می زدند

قدم از قدم اگر بر می داشتم زخمی تازه نصیبم

میشد سعی می کردم کمتر راه بروم زیرا که رفتن

دردناک بود

می نشستم و زانوهایم را بغل می گرفتم

و می گفتم:چقدر همه چیز دردناک است

چرا خانه ام کوچک است و شهرم و دنیایم

می نشستم و می گفتم : زندگیم بوی ملالت می دهد و تکرار

می نشستم و می گفتم:خوشبختی تنها یک دروغ

قدیمی است می نشستم و به خاطر تنگی کفشهایم جایی

نمیرفتم

قدم از قدم بر نمیداشتم .. می گفتم و می گفتم

 پارسایی از کنارم رد شد

عجب ! پارسا پا برهنه بود و کفشی بر پا نداشت

مرا که دید لبخندی زد و گفت: خوشبختی دروغ

نیست اما شاید تو خوشبخت نشوی زیرا خوشبختی خطر کردن

است

و زیباترین خطر..... از دست دادن

تا تو به این کفش های تنگ آویخته ای ....برایت

دنیا کوچک است و زندگی ملال آور

جرات کن و کفش تازه به پا کن.شجاع باش و باور

کن که بزرگتر شده ای رو به پارسا کردم ، پوزخندی زدم و گفتم

اگر راست می گویی پس خودت چرا کفش تازه به پا

نمی کنی تا پا برهنه نباشی؟

پارسا فروتنانه خندید و پاسخ داد :من مسافرم و

تاوان هر سفرم کفشی بود

که هر بار که از سفر برگشتم تنگ شده بود و

پس هر بار دانستم که قدری بزرگتر شده ام

هزاران جاده را پیمودم و هزارها پای افزار را

دور انداختم تا فهمیدم

بزرگ شدن بهایی دارد که باید آن را پرداخت

حالا دیگر هیچ کفشی اندازه ی من نیست

وسعت زندگی هرکس به اندازه ی وسعت اندیشه ی اوست